Orkiestry Symfonicznej Polskiej Filharmonii będzie można wysłuchać jeszcze raz poza salą koncertową. Już w najbliższą sobotę, o godz. 19:00 wystąpi pod batutą Vladimira Kiradijeva w ramach Festiwalu Muzyki Sakralnej, w Kościele św. Andrzeja Boboli w Gdyni.

W repertuarze koncertu znajdzie się m.in. słynne Exsultate, jubilate (w wolnym tłumaczeniu „cieszcie się i radujcie”) – łaciński motet na sopran i orkiestrę napisany przez 17-letniego Wolfganga Amadeusa Mozarta.

Ostatnia część tego utworu, to słynne, wirtuozerskie Alleluja, którego tekst zawiera tylko to jedyne słowo: „Alleluja”. Alleluja bywa śpiewane i nagrywane jako osobna pieśń. Ciekawostką jest fakt, że Mozart skomponował ten utwór w Mediolanie, dla wybitnego kastrata Venanzio Rauzzini podczas swej podróży do Włoch, w 1773 roku.

Premiera Exsultate, jubilate odbyła się 17 stycznia w kościele św.Antoniego w Mediolanie. Podczas sobotniego koncertu, utwór wykona sopranistka i solistka warszawskiej Opery

Kameralnej - Marta Boberska.

We wnętrzu kościoła św. Andrzeja Boboli zabrzmi też najsłynniejszy napisany na orkiestrę i jedyny symfoniczny utwór XIX-wiecznego, belgijskiego kompozytora, Cesara Francka: Symfonia d-moll. Praca nad utworem trwała dwa lata, a efekt końcowy, zapewnił mu popularność nie tylko w Europie, ale także w Stanach Zjednoczonych (amerykańskie prawykonanie utworu miało miejsce 16 stycznia 1899r. w Bostonie, pod batutą Wilherlma Gericke).

Ciekawy program sobotniego koncertu, doskonali artyści i przystępna cena biletów (5zł/os.), sprawiają, że sobotni koncert może być dobrym pomysłem na spędzenie wieczoru i sposobem na zapomnienie na chwilę o smutnej, jesienniej aurze.

Marta Boberska - ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Podczas studiów była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki oraz Prezydenta Miasta St. Warszawy.

Od 1994 roku jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej. W repertuarze tego teatru posiada ponad 30 partii operowych, przede wszystkim w operach W.A.Mozarta. G. Rossiniego, G.F Haendla, C.Monteverdiego, H.Purcella oraz wiele partii oratoryjnych.

Poza działalnością w macierzystym teatrze współpracowała również m. in. z Operą Narodową („ Widma” St. Moniuszki), Narodową Operą Łotewską w Rydze („Czarodziejski flet” W. A. Mozarta), Opera Nova w Bydgoszczy („Mesjasz” G.F.Haendel). Operą Krakowską ("Cosi fan tutte" W.A. Mozarta," Zemsta nietoperza" J. Straussa). W sezonie 1998/99 brała udział w produkcji „Czarodziejskiego fletu” W.A.Mozarta (Królowa Nocy) pod dyrekcją J.Cl. Malgoira, wykonując tę partię m.in. w teatrze Champs Elysee w Paryżu. W Teatrze Powszechnym w Warszawie partnerowała K. Jandzie w sztuce „Maria Callas - lekcja śpiewu”.

Wykonuje również muzykę współczesną (m. in. prawykonanie cyklu pieśni Marijn Simons w Finlandii w 2003 roku).
Prowadzi aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą wykonując m. in. utwory kameralne i oratoryjno - kantatowe. Współpracuje z wieloma zespołami i wykonawcami muzyki dawnej (m.in. W.Kłosiewiczem, A.Sapiechą, M. Toporowskim).
Koncertuje w czołowych filharmoniach kraju, zarówno z koncertami jak i recitalami solowymi. Współpracuje również z Polskim Radio. Jest zapraszana do udziału w wielu festiwalach w kraju i za granicą.

Nagrała wiele płyt kompaktowych (m.in. J.A.Hasse „Zenobia”, G.F.Haendel „Imeneo”, K.Forster „Vanitas vanitatum”, J.Peri „Euridice”, M.Mielczewski „Opera omnia”, G.G. Gorczycki " Opera omnia", S.S.Szarzyński „Opera omnia”, D. Scarlatti „Tetide in Sciro”, J. Strauss " Zemsta nietoperza"), posiada również liczne nagrania radiowe i telewizyjne . Dokonała wielu nagrań muzyki filmowej, m.in. do obrazów A.Wajdy i A.Holland.

Śpiewała pod batutą takich dyrygentów jak J. Krenz, J. Maksymiuk, A. Wit, K.Kord, W.Michniewski, J.Kaspszyk, F.Bruggen, J.C.Malgoire, H.Rilling, J.M.Florencio, K. Bumann, T. Bugaj, T. Wojciechowski i in. W swoim dorobku posiada również nominacje do nagród muzycznych (m.in. Paszport Polityki – lata 2000, 2001 i 2002. Fryderyki 1999, 2000, 2001, 2002 i 2005).

Vladimir Kiradijev - urodzony w Bułgarii, od roku 1989 mieszka w Wiedniu. Otrzymał dyplom z wyróżnieniem z dyrygentury, kierownictwa chóru i kompozycji na Akademii Muzycznej w Sofii. Dalsze studia zaprowadziły go do Weimaru (1983) do Kurta Mazura, do Sieny (1985) do Franco Ferrary i do Warny (1987) do Karla Österreichera. Na studia podyplomowe w Wyższej Szkole Muzycznej do Wiednia został zaproszony przez prof. Österreichera w 1988 roku. W roku 1995 asystentował Rafaelowi Frühbeckowi de Burgos przy „Borysie Godunowie“, a w roku 1996 Jiriemu Cout przy „Eugeniuszu Onieginie“ w Operze Niemieckiej w Berlinie.W latach 1991-92 Kiradjiev był kierownikiem artystycznym Wiener Residenz Orcherster, w 1994 r. dyrygował na Festiwalu Muzycznym w Lucernie za „rezydującym kompozytorem“ Alfredem Schnittke. W latach 1995 i 1996 – współpraca z reżyserem Götzem Friedrichem i śpiewakami takimi jak Rene Kolo czy Mati Salminen w Operze Niemieckiej w Berlinie. Tam prowadzi też operę jednoaktową Mussogorskiego „Ożenek“. Od 1996 r. aż do dziś jest stałym gościem festiwalu operowego w Singulda (Łotwa), gdzie współpracuje z gwiazdami tej miary, co Anna Netrebko, Elina Garanca, Maya Kowalewska czy Nadja Krasteva. W ostatnich latach zacieśniła się współpraca z reżyserami takimi jak Juri Alexandrov i Peter Sellers.Vladimir Kiradjiev dyrygował m.in. następujące orkiestry: Litewską Orkiestrę Państwową, Łotwską Filharmonię Narodową, Sofijskich Filharmoników, Węgierską Orkiestrę Festiwalową, Filharmonie w Gdańsku, Lublinie, Wrocławiu, Łodzi, Białymstoku, Śląską Filharmonię w Katowicach, Symfoników Berlińskich, Forum Dźwiękowe w Wiedniu, Słowacką Orkiestrę Kameralną Zilina, Orkiestrę Symfoniczną UNAL Monterrey, Orkiestrę Symfoniczną Kolumbii, Orkiestrę Symfoniczną w Szenzen (Chiny). Jako gość regularnych występów oraz kursów był angażowany w następujących operach: Operze Narodowej Rygi, Operze Narodowej Sofii, Operze Komicznej Berlina, Teatru Metropol w Berlinie, Operze Niemieckiej w Berlinie, Operze w Graz, Teatrze Narodowym w Rostocku, Tatarskiej Operze Narodowej Kazan.
Poza Festiwalem w Lucernie oraz Festiwalem Operowym w Sigulda Kiradjiev był gościem Warszawskiej Jesieni, Wiedeńskich Festwochen, Musica Electronica Nova we Wrocławiu oraz jest kierownikiem muzycznym Festspiele Röttingen w Niemczech. Od początku sezonu 2008-2009 jest on kierownikiem artystycznym Filharmonii Państwowej w Rzeszowie.Nagrania na płytach CD Kiradjieva sięgają od nowoczesności z muzyką Bernharda Langa, Dietera Kaufmanna i Ericha Urbannera, po walce Straußa i muzykę operową Pucciniego.Vladimir Kiradjiev mieszka wraz z żoną i dwiema córkami w Wiedniu i jest m.in. zatrudniony na etacie nauczyciela w Instytucie Kierownictwa Muzycznego na Uniwersytecie Muzycznym w Wiedniu. Od kilku lat prowadzi on kursy dyrygentury na Międzynarodowej Letniej Akademii Praga-Wiedeń-Budapeszt Uniwersytetu Muzycznego w Wiedniu.

Exsultate, Jubilate  - oprócz pierwotnej wersji utworu zwanej "Milano", istnieją dwie mniej znane wersje z 1779 r. zwane Salzburg 1 i Salzburg 2.[3] W wersjach Salzburg odkrytych w 1979 r., zamiast obojów grają flety. Mozart nazwał utwór motetem, mimo iż nie do końca odpowiada on definicji motetu. Chociaż nominalnie napisany do użytku liturgicznego, Exsultate, jubilate ma wiele cech wspólnych z włoskimi ariami koncertowymi tamtych czasów. Mozart połączył tu arie i recytatyw z trzyczęściową formą włoskiej symfonii, gdzie poszczególne części mają tempo: szybkie, wolne, szybkie.Utwór rozpoczyna Allegro F-dur (Exsultate, Jubilate), potem, po recytatywie (Amica Fulget, Dies) następuje wolne i liryczne Andante (Tu virginum Corona) w tonacji A-dur. Ostatnia część Molto Allegro, znów w F-dur, jest błyskotliwym i sławnym Alleluja, śpiewanym przez wszystkie sławne soprany świata.. Z racji traktowania niekiedy recytatywu jako samodzielnego elementu utworu, ma on według różnych źródeł 3 lub 4 części.Obecnie utwór wykonywany jest przez soprany oraz 2 oboje (lub 2 flety), 2 rogi, 2 skrzypiec, altówkę, wiolonczelę, kontrabas i fagot.Ze względu na sopranowy charakter utworu (który wymaga od wykonawcy swobodnego operowania w zakresie oktawy dwukreślnej i osiągnięcia w decydującym momencie c3 (c trzykreślnego) utwór w zasadzie nie jest wykonywany przez kontratenorów, których skala zazwyczaj kończy się na alcie bądź też mezzosopranie, rzadko osiągając skalę pełnego sopranu. Utwór stał się znakiem rozpoznawczym amerykańskiego śpiewaka operowego Michael Maniaci określanego mianem naturalnego kastrata (posiadającego małą, "sopranową" krtań). Utwór mimo znacznej skali trudności jest nierzadko wykonywany przez tych chórzystów, którzy w późniejszym wieku przechodzą mutację głosu i w wieku 16, 15 a nawet 14 lat dysponują znacznymi umiejętnościami wokalnymi i warunkami fizycznymi umożliwiającymi wykonywanie tego typu utworów; wymienić tutaj można następujących wykonawców: Clint van der Linde (w wieku 16 lat), Lorin Wey (14 lat), Donald Collup (14 lat), Max Emanuel Cenčić, Richard Bonsall, Terry Wey. Zdarza się nawet, że utwór ten wykonują młode dziewczęta (Elizabeth Maurey w wieku 17 lat).