W sobotę, 5 kwietnia odbył się kolejny spacer po unikatowym zakątku Sopotu, o którego przyszłość toczą się spory od lat. Tym razem udałam się tam z bardzo mieszanymi uczuciami... raczej niechętnie... spodziewając się kolejnych kłόtni i nieprzyjemnej atmosfery.

Mόwi się często, że od naszego wewnętrznego nastawienia i mocy podświadomości zależy nasz odbiόr rzeczywistości. Tym bardziej jestem szczęśliwa, że moje najgorsze obawy nie ziściły się. Spotkanie odbyło się w milszej atmosferze, pełne było szczerych, życzliwych rozmόw... mimo rόżnicy poglądόw ich uczestnikόw.

Rozpoczęliśmy nasz spacer przed rezydencją Friedricha Jünke, Goyki 3.

O tej i innych budowlach na terenie parku usłyszeliśmy szczegόłowe opowieści, czym były kiedyś.

Tym bardziej przykre było patrzenie na to, czym stały się dziś...

Np. ta piękna willa, ktόrej szczegόły dawnej świetności są jeszcze widoczne, była kiedyś elegancką restauracją. Po obu stronach, w miejscu pokracznych, niepasujących dobudόwek znajdowały się tarasy... jeden pod dachem, drugi odkryty... Jakże by nam było miło, gdybyśmy mogli tam sobie przysiąść i posłuchać o historii tego miejsca przy smacznej herbatce...

Tymczasem nasze oczy zderzyły się z niepasującymi do tego obiektu garażami, budami działkowymi, w okropnym stanie... a sam dom z bliska okazał się rozpadajacą się ruiną.

Jak wiele tego typu zabytkowych willi, również i ta została po II wojnie zasiedlona przez przybyszόw z innych terenόw. Jej pomieszczenia przekształcono w mieszkania komunalne. Mieszkanka jednego z nich opowiedziała nam o trudnościach związanych z mieszkaniem w tym miejscu, o braku środkόw na remont, o niechcianych wizytach wandali, wobec których bezsilna jest miejscowa policja, często wzywana przez mieszkańcόw. Ślady ciągłych libacji towarzyszyły  nam przy  drogach, na polanach,   w wąwozach... wszędzie :(

Inny mieszkaniec tego miejsca zwrόcil mi uwagę na rόżnicę między willami należącymi do miasta...

... a willą, która jest w rękach prywatnych... rodziny, która zamieszkiwała ją przed laty.

Prześladowani zmuszeni byli emigrować, ale powrόcili po latach, żeby zadbać o miejsce swojego dzieciństwa.

- „ Idę kiedyś tu, przy torach i słyszę pukanie... podchodzę bliżej, a to dwόch chłopcόw, którzy przyjechali z Ameryki ze swoimi rodzicami, siedzą na torach i pukają w nie kamieniami  :)

Pytam się – co wy tu robicie?  A oni mi odpowiadają: nasz tata też tak robił w swoim dzieciństwie”  :)  - opowiada mi ze śmiechem sąsiad tej pięknej posesji.

Dlaczego jest to możliwe, żeby w naszych czasach dzieci miały możliwość siadać na torach? Czy nie byłoby wskazane ogrodzenie tego terenu... szczegόlnie, gdy jest ogόlnodostępnym parkiem... tak, żeby uniemożliwić tragedię na torowisku?

Zmierzając w kierunku Grodziska usłyszeliśmy szczegόły o osobliwościach fauny i flory tego miejsca. Pokazano nam pomniki przyrody, olbrzymie kasztanowce, zwrόcono uwagę na dęby, buki, modrzewie...podziwialiśmy rozkwitające magnolie... a ptaszki przyglądały się nam zdziwione:)

W grodzisku napotkaliśmy młodzież, zajętą czynnościami z innej epoki.

Chętnie i szczegόłowo opowiadali nam o tym, czym się zajmują.

Niestety w drodze do kolejnych punktόw naszego spaceru napotykaliśmy ciągle na świadectwa dewastacji tego miejsca... rozpadające się obiekty... nie wiadomo już, czym kiedyś będące... niebezpieczne dla odwiedzających ten park ... szczegόlnie dla dzieci...

Zakończyliśmy naszą wycieczkę przy nowej budowli, która ma się stać Inkubatorem Przedsiębiorczości Społecznej, zapewnić przyszłość ludziom bezdomnym i zagubionym.

Dlaczego tego dnia udało się w takiej atmosferze odbyć ten spacer?

Czy wynikało to z pięknej, wiosennej i ciepłej aury wokół nas?

Czy może z nieobecności przedstawicieli władz miejskich, których można by bezpośrednio zaatakować? Nie wiem...

Ale jedno czego jestem pewna to tego, że przebieg spaceru był niewątpliwie zasługą dobrej organizacji. Pani Barbara Kühn, Prezes Stowarzyszenia in Memoriam czuwała bardzo kompetentnie nad tokiem spotkania i przerywała niepotrzebne wystąpienia niektórych uczestnikόw, przeradzające się raczej w wiecowanie i agitowanie uczestnikόw do konkretnej postawy wobec konfliktu.

Nie będę tu zastanawiać się, kto ma rację w tym konfikcie. Moje zdanie na ten temat nie jest ważne. Ważniejsze jest chyba to, żeby te piękne budowle, których resztki ciągle jeszcze wzbudzają nasz podziw, przetrwały czas tego konfliktu. Żeby obie strony w swoich emocjach, ambicjach czy prywatnych triumfach nie zapomniały o tym, że to cudowne miejsce rozpada się na ich oczach.

                                                               Bożena Tuszkowska

                                                                                                        Zdjęcia: Grzegorz Redlarski