Kontakt oraz obecność w kontakcie tu i teraz to dwa pojęcia, które – w najróżniejszych kontekstach rozwojowych – robią od lat zawrotną karierę. I jak to z takimi popularnymi hasłami bywa, najczęściej stają się one sloganami. Bo niby są one ciągle w zasięgu naszej uwagi, ale jakoś tak potykamy się o nie bezmyślnie i pędzimy dalej. Chcę się podzielić z Tobą ćwiczeniem z kontaktu, które nazywam praktyką obecności i wykonuję je wtedy, kiedy tylko się da. Czyli codziennie, bo codzienność to czasoprzestrzeń dla rozwoju (bogatsza niż niejedna oferta warsztatowa).

W realizacji celu, czyli przeprowadzeniu zmiany, mamy do czynienia zawsze z przejściem od stanu wyjściowego do stanu pożądanego. Motywacja osobista, którą trzeba wtedy zebrać w sobie, to element procesu decyzyjnego, a w nim emocje i nastroje odgrywają kluczową rolę. Najtrudniejsze wyzwanie to wytrwanie w działaniu na ścieżce do celu, a więc zasypywanie przepaści pomiędzy tym, co jest i tym, co ma być.

Dla każdego, kto choć raz odbył - pojedynczą nawet - sesję jogi poprowadzoną rzetelnie według metody B.K.S. Iyengara, potencjał etyczny tego spotkania na linii nauczyciel-uczeń zostaje otwarty. Używając terminologii z zakresu psychologii percepcji i psychoterapii w nurcie Gestalt, chcętu nazwać praktykę jogi świadomym procesem odkrywania wzajemności relacji, w którym z tła spotkania konkretnych społecznie i osobowościowo ludzi wyłania się, równie konkretna sytuacyjnie, etyczna figura odpowiedzialności.

W jednej z ostatnich dyskusji, które naturalnie pojawiają się podczas rozmów z różnorodnymi osobami w rozwoju, czyli zarówno twórczyniami i twórcami warsztatów, jak i z klientami w nich uczestniczącymi (a w większości pozytywnych przykładów role te są przecież wymienne i rotacyjne) - niczym przebiśnieg - wykwitł fundamentalny problem znaczenia korekty w budowaniu więzi indywidualnych i grupowych we wszelkiego rodzaju projektach, od remontu domu do pisania książki.