Mojemu Anonimowemu Czytelnikowi

Zobaczyłam kiedyś małe, tłuste rączki bardzo niegrzecznej dziewczynki. Dziewczynka próbowała wepchnąć zabazgraną kartkę w cieniutką szparę zamkniętej szuflady. Kartka była pomięta od rozpaczliwych nacisków dziewczynki, całkowicie nieczytelna od wypłakanych w nią łez i brudna od uporczywego przytulania się do niej przed każdym zaśnięciem. Dziewczynka stała na palcach, żeby dosięgnąć szuflady i w jej gładkiej powierzchni widziała swoją pucołowatą twarzyczkę. Widziała, choć wcale się jej nie przyglądała. Nie zauważała też mnie, choć podeszłam tak blisko, że nieomal odgrodziłam dziewczynkę od jej upragnionej szuflady.

Ku pokrzepieniu zranionych serc.

Jak pokonać złe wspomnienia.

Gabi, bohaterka powieści  „Powiedz, że mnie kochasz mamo” mieszka w urokliwym zakątku na Mazurach. Jest szczęśliwą żoną odpowiedzialnego, czułego i wrażliwego mężczyzny, matką dwóch urządzonych już w życiu wspaniałych synów, babcią rezolutnych wnuczek, ale kobietą pełną kompleksów i lęków. Największym „cierniem” są złe wspomnienia z dzieciństwa. Ta kobieta z ciężkim bagażem życiowych doświadczeń  to niemal podręcznikowe DDA, czyli Dorosłe Dziecko Alkoholika. Doświadczyła przemocy fizycznej i psychicznej nie tylko ze strony ojca brutala i pijaka, ale też surowej, obojętnej i zimnej uczuciowo matki. Dlatego od dawna  zmaga się z poczuciem braku zrozumienia, akceptacji, miłości obojga rodziców i z trudem odbudowuje utracone w dzieciństwie poczucie własnej wartości.

Siostrzana story z mordercą w tle.

Dzieciństwo na amerykańskiej prowincji.

Wprawdzie w książce „Gdyby nie ona”  naliczyłam piętnaście ofiar Wampira ze Wzgórza, ale powieści Joyce Maynard  nie można zaliczyć do klasycznych kryminałów. Narratorką jest bowiem 13-letnia  Rachel z miasteczka koło San Francisco, w Kalifornii, córka detektywa, który prowadzi śledztwo w sprawie  brutalnych morderstw młodych kobiet. Nastolatka wraz ze swoją młodszą siostrą Patty próbuje pomóc ojcu w rozwiązaniu tego trudnego zadania. Jak zwykle bywa w takich opowieściach, te poczynania nie spotykają się z akceptacją dorosłych, a wręcz negatywnie wpływają na pozycję zawodową ojca wścibskich dziewczynek. Policjant zostaje odsunięty od dochodzenia. Dopiero po trzydziestu latach, gdy dorosła Rachel, wróci do rodzinnej historii, okaże się, że bystre nastolatki miały rację i ich sugestie były bardzo trafne. Oczywiście, nie zdradzę, które tropy pojawiające się na kartach powieści są prawdziwe, a które fałszywe, bo schwytanie mordercy stanie się oczywiste, gdy do akcji niespodziewanie wkroczy nowa postać… 

czyli garść humoru i szczypta refleksji

Kto czytał chociaż jeden rozdział ze zbioru autobiograficznych opowiadań Jana Przęczka z tomu „Takie tam… zapiski”, ten wie czego można spodziewać się po „Takich tam… opowieściach”. Jeżeli ten sposób narracji mu odpowiada, to z życzliwością przyjmie kolejną książkę tego autora.